von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Wentersport

Wentersport

Driej Lüüs, die klömmden ens es op
en prachtge Päär van Platekopp.
Et was ja well en mujlek Stöck
met en Paar – Schatze op de Röck.

Märr – die Driej wasse rechtefort
ganz geck op alle Wentersport.
Sej kome gut dor bowen aan
on tierden ärg: „Dat es en Bahn!“

„Die Plaat es rechteg, grot on glatt.“
Dor läje se all op öhr Gatt.
Die Driej, die lachten bloß dorbej:
„Lüüs, dat gevvt Well, hier bliewe wej!“

Söns in die düstre Worsselköpp
dor sinn wej toch merr ärme Dröpp.
Et Luseläwe wörd örs nett
met „Axel“ on met „Piruett“.

„Vergett et Klömme on Gemüj –
hier spöle wej nau Isrevüj.“
Sej schnallde sech de Schatzen draan
on finge stracks te lopen aan.

Sej schote krüß on liepen dwarß
on bröllden blij bej dat Gejarß.
Sej danzde Walzer on ok Stepp –
die Plaat kreeg Löcker on ok Kräpp.

Den Mann nau, den die Plaat gehörde,
den füllde, dat dor wat gebörde.
As driej Lüüs op en Plaat dünn schatze –
ganz klor, den Mann moß sech es kratze.

Hern kratzden dor on kratzden hier –
dat miek die Lüüs merr bloß Pläsier.
Hern schrobbden achtere on vör –
sej juggen dör de Fengers dör.

On riepe frech: „Gej Sömmelömm!“
bej Slalom öm de Fengers röm.
Den ärme Mann wird hoß verröck
van dat Gejag on dat Gejöck.

Hern schlug op ens – patts! – op sinn Plaat
on miek üt Lüüs on Schatze Schlaat.
Dor häjt: Wenn op en Plaat gett schatze,
kann dorbej döcks ärg domm verratze!