von Anna Paris, Winnekendonk
Wat mej de Schmettebaas vertälde!
Hän wor in Sante bej enne döchtegen Baas in de Lehr gewäßt.
Dor hatt et rond gegoahn: Rad opträcke, Pärd beschloahn,
Plüüg on Wages flecke, Schaare schärpe on noch männeges mehr.
Dat Füür koß ni ütgoahn on den Amboß ni kalt warre.
En alde Tant moß de Koakpott besörge.
Sej hat angefange, in en volle Schüür te spoare.
So völ Mannslüj dageleks an de Toffel,
dat hätt allerhand van duhn.
In de Wenter moßen der en paar decke Pogge dran glöwe
on en groote Flooth met Breij wor ömmer Täcks.
Dä Schmett sin Pogg wor all vör vertin Dag geschlacht,
märr beß now hat et noch gänn freß Fleijß gegäwe.
Schmärges Brej, meddags Brej on ok soawes Brej.
Örs en lank Gebätt – van dag es et anders –
en kort Gebätt on en lanke Mettwors.
Bej den Engel des Heeren koß den örste Gesell dat aanbrenge,
wat hej op sin Hart hatt.
Met sin decke Schmeejsfüß kloppte hei an sin breie Borß
on bäjde: „On dän Brej eß vör ons Fleijß gewoarre.“
Sanderdags hatt Tant enne döchtege Riewel Buckspeck üt et Küwe gehalt
on op de Toffel gebrocht. Dat hätt geschmackt met suure Kappes.
Dän Brej hätt Fex gekreege, want hej hat so wie so fengerlanke Höör.
Et Schäre lohnde sech ni mehr.
Dat wore noch Tieje, on et es noch ni lang geleje.