von Anna Paris, Winnekendonk

Liewe Lüj!

Ek häbb all dök dran gedocht en Bükske te schriewe in ons Mojersproak. In de Scholl lehre sej van Dag allerhand Sproake, märr ons ald Plattdeuts werd met der Titt in den Huck gesatt. Dor kann ek ni met. Dörm häbb ek all die alde Wört bejeen gesprockelt, dormet sej ni verkomme. De Menße süke sech rechter- fort dök en ald Gräj bejeen, wat sej bej de Pööt könne kriege märr van ons Platt sin sej fieß van. On dat es doch seeker lawende alde Art. En Dell gäwen et sogar, die glöwe, dat sej apart kluk sin, dat sej gänn Platt könne. Now sägg mej es, wor dat ni liev on süüt, wat wej op Mojers Schlöpp gehört häwe. Wat kann me dor alles met verklore. Häje es met jemmes en Eijke off en Päär te schälle, dann gebruckt märr en däfteg Wort Wennekendonks Platt. Dat hätt Fatt on gej söllt siehn, dat et batt. On motte wej ni an die denke, die no ons komme? Die söllen doch weete, dat wej ons Platt ni in de Foddesack näß alde Kloje gestoppt häwe. Wej motten doch bejeen halde, wat wej noch häwe. Denkt gej ni ok so?

Now mott ek mej örs bedanke bej die guje Lüj, die mej geholpen häwe, dat Bükske op Reijß te schecke. Sej welle ni genümmt sinn. Gej sidd allemol van Harte bedankt.

Männege Kenneße söje wäll fende, wäje an’t Lese kommt. Ek hör ow all sägge: Dän on dän häbb ek gut gekennt on die on die ok. Dat koß bej ons gebört sin, so wor uns guje Mojer on dat sin seeker ons Brürs. Wat sin sej all lang doot, märr in ons Gedachte stärve sej noojt!

On now wönß ek ow all völ Pläsier bej et Läse!

Anna Paris üt Wennekendonk