von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Sportberecht

Sportberecht

Op de Weij an de Leij tösse Heij on de Böss
dor spöllden de Hase teggen de Vöß
öm de Mesterschopp van et Schwarte Bruuk. –
Vööl wird vör et Spööl al gequackt, domm on kluuk.

De Facklüj on andre, die van Fuutball wat kenne,
die säje: „De Vöß modden tornhoch gewenne!“
Märr andre, nit wenneger, säje on mende,
dat die Hase van Fuutball noch bäter wat kende.

Düsende Kieklüj üt Heij, Boss on Feld
wasse gekomme met Well on för Geld.
De Mell miek Schiedsrechter, an de Linnie wasse
ennen Üllek on en Kninn, want die könne jasse.

De Torwahl gewonnen de Hase; de Vöß,
die hadden Aanstööt, se begosse geröss.
Sej füllde sech seeker on owerläge –
märr motts dor sog me de Hase al fäge

met Sonn on met Wend vör et Vossentor.
„Hase – vörrütt!“ gung et Volk stracks te Chor.
Märr an de Vossembäcks blewe se stäke;
et fiel öhr schwor, dörr de „Muur“ te bräke.

Nau grepen de Vöß aan, de Hase in Not! –
Enne Vossembäck hiel met de vörste Poot.
„Elfmeter!“ gief et, dor was necks te make,
necks batten de Hase öhr Quenke on Quake. –

Fasane-Fretz, den Spezialest,
den träjden dem Ball met dem Bennerest,
märr – nit te glöwe! – den schändlek geknallde
Elfmeter wird van Schlaat-Hennes gehalde!

Hern boxte Fasane-Fretz sinne Schööt
werr tröck in et Feld – märr de Vöß vör de Pööt.
Dat gief en Gebots, en Geköpp on Geträäj
on rond öm de Plätz en schandaleg Gekrääj.

Dat was en Gebussbass, maaj Hase, määj Vöß;
Schlaat-Hennes, de Kipper, schot näß enne Feß
ens hierher, ens dorhen, hern lief sech nit schloon.
„Dat schinnt met den Düwel tuwtegohn!“

So riepen de „Vössers“ on wirden boß geck,
verscheijje, die jauwden al: „Hennes, verreck!“
De Schiedsrechter flötte – enne Voß kreeg en „Päär“;
den Gesell hat de Mull noch voll Hasehöör.

Hern hatt Schlaat-Hennes, de Kipper, moj weete,
bejt Geworssel vört Tor in et Gatt gebeete!
Et Kninn an de Linnie hatt dat „ganz seeker gesoge“,
märr die met de Vöß hiele, riepe: „Geloge!“

So spöllden die Vöß van dor avv met tiehn,
want den Flöjtemell hat dor necks van gesiehn,
dat Hennes den Gattbitter enne woll wäje,
märr hern koß öm bloß op de Stärt noch träje.

De Vössers begossen te protestiere
on de Mell kreeg te höre: „Gott telefoniere!“
Se bröllde: „Den helt met die Hoffmuus-Hänsse!
Me moß öm met all sinn Hase verpänze!“

Ganz beestege Sakes wassen te höre,
märr die Hase liete sech gar nit störe.
Sej drebbelde, schote on köppde on knallde,
se wasse, met een Woort gesagg, nit te halde.

On so bej dat Schiete on Köppe on Knalle
moß motts off ok later en Tor ok falle.
Knolle-Kall, de Lenksbütte, den Kerl, den koß renne,
den giev van Rechtsbütte en Flanke nor benne.

Gras-Grache, den rappe Rechsbenne was dor –
hern schot met Effee on die Saak, die was klor.
De Vossekipper flog te laat in den Huck.
Det Tor gung die Vöß nau näß Füür in dem Buck!

„Avvseits!“ so riepen de Vössers on Vöß.
„Den Mell met sinn Flöjt, jo, den Kerl hät en Möß!“
De „Hasers“ dortäge, die mieken al Dänz,
duw kregen de Vöß örs de Geff in de Pänz.

De Mell flötte „Aanstööt“, et Spööl gung werr wier,
märr dat sog me al komme: dat wird gen Pläsier.
De Vössers schandaalde met Tute on Örgels
on grepen de Hasers es gau an de Görgels.

De Vöß wirde fahl on et Spööl wird ärg „full“
dör „Höök“ fielen Hase on Vöß „in de Kull“.
Sej stiete in Rebbe on träjden op Tehn,
sej hiele sech Füche on faas an de Been.

Sej schoten tummleboll, krope on röllde;
dat was nit bloß „Fuutball“, wat die dor spöllde.
Sej träjde sech pattsteg met Pett vör de Knöök.
De Plätz, den was voll van Gebelk on Geböök.

Sej rennde sech Knejje on Köpp in de Bück.
„Ek sägg ow“, säj jemmes, „dat gevvt noch en Lick!“
Et hagelde Stroff- on ok Frejstööt met Hööp –
et schlemmst – van de Hase – was Kappes-Köb.

Enne Voß gung dordöör, märr ganz kort vör de Kaas,
hiel Köb öm ant Ohr on de Stärt noch faas.

Den Voß, den schot noch – öm Dod on Löwe,
märr dem Ball gung driej Vossestärte dornäwe.
Nau flött et – so häwwe se all gedoch –
märr den Mell, den keck bloß ganz wis in de Loch.

De Vössers bröllde: „Wor blevvt die Flöjt!? –
Wej versuppen ow stracks in de Kuwmelkstöjt!“
„Dat glövvt mej, minn Melleke“, säj Mässe-Pitt,
„wat gej hier so drivvt, dat gett wat te witt!“

„Ow lehre wej flöjte“, säj Kippe-Jull,
„gej kriggt vandaag noch wat vör de Mull.“
Hern hiel öm de Fuss vör de Melle-Schnabel:
„Ek hau ow die Flöjt üt de Piere-Sabel!“ –

Den Mell warschauden die twee ganz streng.
Dor miek Mösse-Pitt met de Poot ok al „päng!“
Den Mell, den gung met sinn Flöche „k.o.“,
Pitt dräjde sech öm on säj bloß: „Dann so!“ –

Dat lieten die Hase sech nau nit bijje,
sej störmden op Pitt aan van alle Sijje.
Rüwe-Rudd, den hiev Mösse-Pitt en Plametz –
nau liep ok et Publikum op de Plätz.

Se schluggen dortösse met Stöck on met Schlötels
on beschmeete sech beesteg met Kuwflats on Kötels.
Enne Voß riep: „Haut se, die Wortele-Knäckers,
die kromme Täckels van Koffie-Käckers!“

Dat fluckte on bröllde on was sech ant watse,
me hörden et op de Tribün noch klatse.
Enne Vossestärt reete se üt met Gewält
on met Haseköpp häwwe se „Fuutball“ gespöllt.

Enne Pluggdriewer träjde, hern hatt sinne Grond,
Mösse-Pitt, met Aanlööp, kapaav in de Kond. –
Dornor, wor Pitt on dem Pluggdriewer stonde,
dor häwwe se bloß noch Färe gefonde. –

Gras-Grache, den, den dat Tor hät geschote,
den wollde se glatt nit merr läwe lote.
Enne Voß, hern was van de gröttstem Boch,
schmeet Grache met Mull on Effee dör de Loch.

Hoß hat hern int Gras sinn Geneck gekneckt,
den Voß äwwer häwwe se kapottgepeckt.
De Störk hät den Voß an de Plämm gestoke –
dordrop wird et Spööl dann ok avvgebroke …