von Jupp Tenhaef, Kevelaer

So moß et komme

So moß et komme

En decke Muß satt in de Kelder on frot sech in en Stöck Speck herinn.

Dor kom en mittreg Müüske, sog dat on frugg: „Kann ek dor ok wat van häwwe?“

„Hier fräät ek allen on söns nimmes“, sääj die decke Muß, „gott wier on lott ow nit merr siehn.“

Dat mittreg Müüske keek beknepe on gung wier op en Stöck Kees tuw, dat en paar Musestärte wier op et selvde Schaap stond. „Kees!“ doch dat mittreg Müüske on et Water liep öm in et Möndche tesame, „Kees schmeckt ok gut. Frett owe Speck alleen!“

Dor riep die decke Muß: „Van den Kees blivvt gej mej ok avv!“

Äwwer dat Müüske gung an de Kees.

Die decke Muß liet Speck Speck sinn, kom gelope on bröllde: „Noch ennem Beet, dann hang ek ow an owen äge Stärt op.“ Van Geff sog se de Musefall nit, träjden drop on hung ok al met öhre lenksen Ächterpoot drin. „Hölp!“ riep die decke Muß.

Dat mittreg Müüske vergoot alles, liep hen on trock, dat öm de Kopp hoß barste. De Poot flutsten herütt, märr dorbej fiele se allebeij van et Schaap medden in enne grote, steene Pott met Fett.

„Sön Glöck!“ riep dat Müüske, keek sech öm on säj: „Hier es ja well genugg för twee – off nit?“

Die decke Muß keek, as ovv se Eijk gesopen hatt: „Jo, satt för düsend Müüs, märr kickt es nor bowe, hier läwe wej nit lang. As dor jemmes kömmt, komme wej hier nit herütt!“

Sej keeken allebeij nor bowe. Sej satte näß in enne Schorsteen. „Hört es“, fisperden die decke Muß, „dor häj et ‚Glöck‘ al!“ De Kelderdör gung; schwor bomsten et de Trapp heronder – et hörde sech aan näß Donder.

Die decke Muß liep met öhr lahm Been näß geck in de Pott heröm – on dat Müüske satt dor on koß sinn Hartkloppe nit merr van dat Krake op de Trapp onderscheijje. Et wird op ens hell, dann werr düster. Dat Müüske lurden es nor bowe: Ower de Rand van de Pott bögte sech enne Menß – on enne söwe Müüs lanken Holtläpel bohrde sech vör de Nöös van dat Müüske in et Fett. Sinn Hart stond für ennen Ogenbleck stell, märr „Nau off noots!“ doch dat Müüske on klömmden op Dod on Läwe den Holtläpel herop, füllden enne Menßefenger, bäwde, hörden den Menß schrecklek kräje, schrock tesame, blev op den Topp van de Läpel sette, sprong, greep nor et Schaap, hung draan on schmeet sech drop, klättsnatt van Schweet. –

Noch bütten Ojjem lurden et nor ondere: Dor läj den grote Menß näß dot – on in de Pott liep die decke Muß noch ömmer näß geck herörm.

„Süt gej nit den Holtläpel stohn?!“ riep dat Müüske in de Pott heronder.

Die Muß blev stohn, keek örs domm on dann kluker on wülderde sech ok an den Holtläpel nor bowe, märr op et Schaap sprenge, dat koß sej nit merr.

„Sprengt op dem Buck van dat Stück Menß“, riep es Müüske on op ens stok öm den Hawer, „sprengt, on as ow Koraas so grot es näß ow Mullwerk, dann bitt öm ok noch in de Nöös! – Dat es die Frau, die die Fall opgestellt hät.“

„Mej moß de Kater gebeten häwwe“, doch die decke Muß, „as ek dat ok noch reskierde.“

Äwwer van howe kom de Stemm van dat Müüske: „En Kläpp för twee, märr Ängs für tiehn!“

Dor kreeg die decke Muß de grote Geff. Se sprong op et Gesech van die Frau on Beet öhr in de Nöös. Die Frau wird dorvan wacker, kräjde näß geck, greep nor öhr Nöös, hat die decke Muß in de Hand, schmeet se, dat se tösse Speck on Kees an de Kelder­muur klatste on liep näß van düsend Düwels gepitzt üt de Kelder.

„Düt mej leed“, säj dat Müüske, „so moß et komme. Wor gonn ek nau et örs draan, an et Speck off an de Kees?“