von Anna Paris, Winnekendonk
Schuster Pitt
Op de Bolbergerheij, kort an den Boß stätt enne alde Koat met en leeg avhangend Dack. Dor in wonde enne pläsierege Schuster met sin Frouw Trüjke. En Küwke in de Stall, enne Männes achter et Brett on an de Dör enne Geijt för den Titt, dat de Kuw drög stohn. Trüjke fuurde ok en paar Pogge fett. Schlachte koß Pitt die äges. Die Twee läwten glöckeg on tefreje. Et Geld wor knapp, et Verdienst kleijn on de Koppel Blage groot.
Trüjke hat Order onder die Trabante. Jede Märge scheckte sej der aag (8) no de Scholl met wett geschuurde Klompe on karsäje Söck. De Wägg wor witt on die Klompe dök kapott ni van et dragen alleen, me koß der sech ok met schmäre on schmitte.
Näwen dat Schustere hatt Pitt noch en ander Ambach, wat öm ok en Spierke inbroch. Hän ging met sinnen Treckkaß in de ganze Büürd op de Brölfte spöle. Dor fiel dökker gut wat van av on bütte Moate, wenn hej noch Resse miek on song. Hän hatt en Taal, dat et Hüß dawerde. Den anderen Dag woren häjß, märr dat wor ni schlemm, dann köjerde Trüjke met de Märtkolv in de Kouw, dän Pitt et Spräke gelehrt hatt.
Pitt koß völ on hej däj ok ströpe. Av on tuw verliep sech all mäj en Häske of en Kanineke op de Däl, die Pitt met sin gut Gemüt ni wärr no bütte in de Kält koß schekke. Hän hatt in de Stadt ok guje Avnehmers dorför, die näß Pitt in de guje Glöw wore, dat de liewen Heer dat Weld för alle Menße gegäwen hätt. De Miksematose kennde se duw noch ni, on Heerohme, den Dokter on den Apotheker sin der noojt van krank gewarre.
Ens hatt sech met de Drievjagd enne Rehbock geflöggt on wor op de Däl an’t Knolle fräte. Trüjke, die dorbej ütkoam, miek sagskes de Dör tuw on säj Pitt Bescheijd. Dän bekeek öm sech dör dem Brell on säj: „Du ärm Dier, häje sönnen Honger? De Jägers ör schmärge Hönd satten ow wäll ärg achter de Fähre, röst ow örs märr es gut üt on frätt Knolle satt, dann welle wej es wijer siehn. Gej sidd ok nimmer de Jongste on dat heröm Hetze op de gecke Wält sije seeker müj.“
On Pitt hilp öm äwes in de Röst. Trüjke schloat gaw de Vördör tuw on ging an’t Luurrämke sette. Dor soag sej enne Schandärm met de Förster on enne grooten Blaffert van Hond ower et Päche dör den Boß komme. Märr Pitt hatt alles all gerecht on geschlecht.
Sej schmeeten de Rehbock onder in de groote Kinderwage, die decke Karlinn bowen drop on met en groot Köße tuwgedeckt. Now schloat Trüjke gaw de Dör loß on ging no achtere fuure. Pitt satt sech an de Werkstuhl, däj de Spannriem ower et Kneej, nohm enne Stewel op de Schlöpp on schokkelde för quanshüß an de Kinderwage. Karlinn greijßte ommöndeg, sej wor gefteg, wäges dat sej in de Schloap gestört wor. Märr dat koam gut tepaß. In’t Opkämerke wore sech de Blage an‘ kreijjte wäges et Schollgrej.
Et ging der schrömlek her, as die Twee met dän Hond no benne koame. Sej hiele sech de Ohren tuw, on de Schandärm jowde: „Pitt, wor es dä Rehbock, dän sech hier verloopen hätt?“ „Neks gesiehn“, jowde Pitt in sinnen ljwer
täge, ek mott de Major noch enne Riester op de Stewel sätte, on die Därn es so krank!“
„Dann mowe Hüßsükung hale!“
„Asteblivv“ „, säj Pitt, „de Frouw es achtern an’t fuure, die kann ow de Wegg wiese.“
Glöckegewieß nohm de Schandärm den Hond met, dä wor all so verdächteg öm dä Kinderwage heröm an’t schnöffele. Pitt fiel enne Steen van’t Hart. Hej lamentierde de Jäger wat vör van die kranke Därn. Wenn die hoß stell wor, kneep hej ör ävvkes onder dat Kösse in die decke Kutte.
De Schandärm hatt neks gefonde, on wenn ok dän Hond den Knollenhoop döchteg oderenn gesatt hatt. „Neks för ongut, Pitt“ säj de Schandärm, märr gej sidd gewahrschout, nehmt ow märr in Ach!“
„Ek drag ow neks no“, säj Pitt, „gej mott ow Plech dun, märr woje ni so gut sin on säggt ävvkes bej den Dokter Bescheijd wäges Karlinn.“ „Dat besörg ek gärn“ , säj de Schandärm. Dat ärm Wörmke däj öm leed.
Fort wore sej, on Pitt weßte sech de Schweet van de Stärn.
Hej satt es örs de Blage in de Ploj, kreeg dann de Fußelfläß on prüfte met Trüjke enne Kloare op dä Schreck.
In et Falle van den Oawend koam den Dokter met de Tilbrij aangeschockelt Enne groote Wendhond liep met groote Spröng ens vörop on ens achterno. Pitt ging den Dokter all täge vör de Dör.
„Noawend, Pitt“, säj den Dokter, „es der wat in Urwäge, ek hou doch, dat alles gesond es?“
„Beß op dä Rehbock“, säj Pitt, „dä lett musdoot in de Kinderwage on ek satt fieß in Schwulität. Sölle wej öm gaw in dat Kißke onder de Tilbrij lägge, bej ow es hej seeker, Herr Dokter.“
„Komm märr aan, ek häbb so wat verwacht, een, twee, drij, pottdome jo, dat es gänne Knöngel, dän brengt wat op de Schoal!“
Trüjke koam met de Fläß. Stonsfuts wirren der dann en paar geprüft, wan’t et wor better kalt. Dän Dokter taßte in de Brieftäß on dowde Pitt en gut Fojke in sin schwarte Schustersfüß.
„Den höchsten Bedank“, säj Pitt, „de liewen Heer sall’t ow lohne.“
„Neks te danke, Pitt, beß dat wej wärr so wat häwe.“
„Herr Dokter, wat ek noch sägge woll, dütt asteblivv de Sösterkes van Sent Bääne ok en Stöckske, die bäjen dorför.“
„Werd gemakt“, säj den Dokter, „on now adjüß!“
De Runn begonn te rönneke, hej wor et Stohn all lang müj on in volle Galopp ging et dör den Boß op Hüß aan.
„Heij, Jong, dat hätt noch es wärr gut gegohn.“
„Dat kamme wäll sägge“, säj Trüjke, „marr ek maak sowat ni märr met. Ek sägg ow gut, lott dat Ströpe gutts, wan’t sei häwen ow op de Kiek.“
„Dat sall en Wort sin“, säj Pitt!