Scholljohrsgank aach wörd füffonsästeg

Sönn Höppke Johre es al watt.
Toch es genn een dorvan verdoon.
Ons Läve was nit för de Katt;
de Johrgank aach was nit te schloon.

Wej wasse well nit al te süht;
dörm läj man ons as övert Knej.
Se drove ons den Düvel ütt
on praat fort Läve wasse wej.

De Schoolbük floge in den Huck.
För ons de grote Frejheijt koom.
Merr överbleev – nor groot Gefluk –
för Johrgank aach bloß ennen Droom.

Toch hät ons dat nex üttgemackt;
ütt Bömkes wirde starke Bööm.
Et hät gebusbast on gekrackt,
genn Onwäär äwer schmeet ons öm.

Lätt achter ons ok mäneg Johr,
on vör ons vlechs enn Händche voll,
wörd ons et bej enn Dröppke klor:
Wej halden ok bej Petrus pohl.