von Anna Paris, Winnekendonk
Poßdag. Juni 1964
Et schmärges frug vör Dag on Dowe,
Ginge no’t Graff enege Froue,
Met Pöches on Kännekes voll Balsam on Salv.
De Köjer van’t Opstohn glöwte sej märr halv.
Sej wollen dän Heer now inbalsamiere,
Onderweges wore sej an’t deskuriere,
Wänn ör de Steen op Sitt plaaren däj?
„Ek loop fäß vörop“, Magdalena säj.
Die Frouwlüj liepen ör völlste saag,
Wat sall’t noch warren dessen Dag?
Sej koß et Getärmel nimmer anhöre.
Sej mende pertuw et moß wat geböre.
Van Wieje soug sej et Graff all oupe,
De Wääkers läje rond dröm an’t schloupe
Met Stewels on Spore, in Panzer on Helme,
Dat Wonder verschliepe die ärme Schelme.
Wat dor gebörde in’t Krecke van den Dag,
Wat de Welt ömdräjde met enne Schlag.
Märr wat moß sej siehn? Wägg wor ören Heer,
Dat Graff wor läg, now koß sej ni mehr.
De Thrön ör öwer de Backe liepe,
Wo wor den Heer now, öre Liewe?
Beij’t Lamentiere soug sej enne Mann.
„Maria,“ säj dän, „woröm greijß gej dann?“
Die Stemm! Dat wore, öre liewen Baas,
Sej woll öm halde, now hat sej wärr Kraaß.
„Waggt“ säje, „sägg de Jonges, ek sin opgestohn,
Sej solle gaw no Galliläja gohn,
Dor well ek met ör proate allbejeen
On loat sej soläwe ni märr alleen.
Wat hat Maria gekärmt so dök
On woß now gänne Roat va Glöck.
Märr de Jonges satten achter tuwe Döre
On owerläje, wat now soll geböre.
Sej lieten achterwäges de Feß on de Aakes,
De ganze Familie on all öre Saakes.
Dän Heer hat gerupe, dat wor ör genug,
Dän enne laater, dän andere frugg.
Wat hadde sej groote Tieje beläwt
Drij Joahr all ganz bej öm geläwt.
De Menße koume met all ör Gebräck
Sej soagen die Wonder on wore näß geck.
Wat hadde sej Sonndag öm noch gefiert,
Wat die Pharisäjers ärg hätt gepiert.
Now wolle sej öm met Gewäld verderwe,
Hej hat Gott gelästert, dröm moße stärve.
Die ägesten, die Sonndag met Hosanna Rup liepe
Et Frejdags all „an’t Krüß met öm“ riepe.
Dat wor en Wäk met gän Penn te beschriewe.
Wu koßen de Menße ör Geff sowit driewe?
On dann op et läßt de schrecklegen Dod,
Wu hing hän an’t Krüß so nacks on blot.
Now läje in’t Graff all den därden Dag,
Wat hat hej doch ömmer van opstohn gesagg?
„Stell es on lüstert, dor kömmt jemmes hen,
Maria Magdalen, es die Därn van de Penn?
Die jouwd on sengt on gätt te Chor,
Va wieje klonk et all an ör Ohr:
„Ek häbb öm gesiehn, hän es opgestohn,
Wej solle gawkes no Galliläja gohn,
Dor welle met ons allemol spräke,
Hej läwt, stohn op well ons nimmer vergäte.
Dat wor en Pläsier voll Läwe on Glöck,
De Twiffels wore weg, Stöck för Stöck.
In en Herrgesiehn wore sej allemol bütte
On vergoate noch de Dör tuw te schlütte.
Vörbej wor den Oosel, de Ängs on de Not,
Now ginge sej för öm täge Düwel on Dod.
Maria öwer den Högel sprong
Ör Lied dör Galliläja gong.
Ek häbb öm gesiehn, hen es opgestohn,
Now kann ons neks märr dernewegohn.