von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Pädd op de Padd

Pädd op de Padd

Enne Pädd satt op de Padd,
liet sech van de Sonn wat dröge,
want hern was omöndeg natt.

Kom en Perdskarr angefahre …
Säj de Pädd: „Dat es well spitteg,
märr, dann mott ek mej well wahre.

Liewer noch en beche natt,
Perdsfüüt sinn genn Päddepööches,
as för ömmer dröög on platt.“