von Pit Martens, Kevelaer

Ons Moder van Kävele

Wettfrauw:

„Moder, ek sin aangekoome
met min Kinder an de Hand.
Minne Mann wird mej genome,
hern moß sterwe för sin Land!“

Ons Moder:

„Komm, min Dochter, met ow Dröppkes,
ok min Hart was krank on wond.
Komm met all die andere Schöppkes,
sengt on bäjt ow hier gesond.“

On de Sonn gett op bel’t Senge,
on et treckt werr noh on fär.
Klöckskes senge met on brenge
völ Bedrüvde mehr on mehr.

Verdreewe Frauw:

„Moder, ek häb ow gefonde,
sin verjagt van Hoff on Hüss.
Komme ok määj schwore Stonde,
met ow Hölp drag ek min Krüss!“

Ons Moder:

„Kind, ok ow Leed moss ek drage.
Flöchtend ek min Jöngske noam.
Ok min menßlek Hart woll klage,
Herberg was ons Struck on Boom!“

Van den Torn klengt et heronder;
sägne düt den Heer de Welt.
Jeddereen beläävt dat Wonder,
dän et met sin Moder helt.

Alde Mann:

„Moder, ek koom döck getrecke,
nauw sin ald ek, müj on grins.
Viechs koom över Dagg off Wäke
ek för ömmer al nor Hüß.“

Ons Moder:

 „Kinder, gej sit nots verlote,
Jesus lej för ow de Pinn.
Hern vergävt noch de Soldate,
die öm sovöl Leed aandünn!“

Ovend wörd et, on met Senge
bruust den Örgel hemmelaan.
Ons Lievfrauw öhr Klöckskes brenge
blijje Lüj nor Hüß opaan.