von Anna Paris, Winnekendonk

Mott dat sin?

Dor satt en Möske op den Boom,
dat hat enne wonderleken Droom.
Et flog met de Engelkes öm de Wett,
die nohmen öm in ennekier met

Bes an Gott Vajer sinnen Thron,
on rechts sinne liewe Sohn,
Kreeg gaw dat Möske, dat gar ni bang.
die twee kennde sech all lang.

As Jesus lije moß an’t Krüß,
duw wor dat Möske gar ni plüß.
Et hat de liewen Heer so gärn,
on trock öm ennen Doorn üt de Stärn.

Dorför kreeg et en blutrot Kledd,
de Schnäpp gekrüßt, wat jeder wätt.
On en Stemmke so kloar, so hell so finn,
godd mãrr es diep de Dänne herin,

Dann hört gej et senge so süwer on kloar
as de Sängers öm den Hochaltor,
Enne Kater schleek den Boom herop
on froat dat Möske daalek op.

De Färe fiele võr de Grond
näwen de Mull van ennen Hond.
„O wagg märr“, säj hän „du Mössendiev,
ek haal ow glick es äwes liew.

Dann sall ow dat Ströpe wäll vergohn,
ek häbb Titt satt on bliev hier stohn.
Dän läj dor onder op de Luur,
on keek herop so fahl on suur.

Hän greep de Kater in’t Geneck,
in’t Böske miek et kleck … kleck,
Dä Jäger schoat den Hond kapott.
Now froag ek, Lüj: „Ovv dat mott,

So as dat hier op de Welt et gätt,
dat ömmer de Groote de Kleijne frätt?“