Kuw on Knööske

En Knoos op enne kalden Dagg,
die woll noch gern wat schwäwe,
märr jo, öhr Flögels blewe glatt
an öhre Röckstrank kläwe.

Dor kom en Kuw so dör de Weij –
wat däj dat Knööske kärme:
„Sägg, lieve Kuw, koß gej mej nit
es well en beche wärme?“

„Nau sitt es aan“, säj duw die Kuw,
„wat könnt gej süches spräke,
gej däjt mej toch et livvsten es
werr in de Kuwnöös stäke.“

„Ek koß ow nau met minne Stört
omöndeg enne pawe
off ok met enne korte Klatts
verstecke on begrawe.“

Sej dääj et nit, plätts Klätts on Klatts
begoß sej saag te blose.
Dat Knööske riep: „Jo, sönne Wend,
dat es wat för ons Knose!“

Die Kuw, die schnüüvde, wat sej koß,
die Knoos begoß te schwäwe.
Sej danzte, dräjde sech on song:
„Wat häw we toch en Läwe!“