von Anna Paris, Winnekendonk
Kapelle frugger on van Dag
In den Titt, as de Köjer onder de Menße wor,
dat onsen Amtsdirekter ok noch Baas van Kapelle warre soll,
moß ek met min Frindin no Kapelle, öm wat te koope.
Wenn ok Kapelle bej ons hoß vör de Dör lätt,
wor ek dor vansoläwe ni gewäß. Märr wat wor et dor nett.
Dor koß man sech wondere ower all die wenkelege Ströches on Gätzkes.
Wej gungen ower schmale Päches, van werskant en groote Heck,
an alde Hüßkes vörbej met kleijne Rutten in de Fensterrahmes.
Dör de Hoffpörtches souge wej Blummenbedde
met kort geschorene Palmen dröm on noch met die alde Blümkes
Pottlack, Kaiserkronen, Filätten, Stockrosen on Schlötelblümkes.
Hatt hier den Titt stell gestohn?
Wej gingen ok ävkes in de Kerk.
Dor satt en alde Mojer op ör Ennegheijd te bäje.
As sej opstohn on hörde, dat wej üt Wennekendonk wore,
begoß sej öwer ör Kerk te tiere: „Dat es en Schmuckkäßke
ons Kerk met all die Hellege op de Postamente an de Pilders,
dor es de Wennekendonkse Kerk ärg kahl on nacks.
Kann dat wäll an de Menße legge, die völ för de Kerk messe könne?
Ek häbb hier Fröwkes gekennt, die seeker met Hose on Klompe in
den Hemmel gekomme sin. Sej kennden bloß bäje on ärbeje,
hadden enne Koppel Blage, verlegg noch enne Prüvbaas as Mann,
dorbej noch Pogge on Geijte on gungen no de Bure
Ärpele läse of Knolle plöcke.
Märr för de Kerk hadde sej ömmer noch wat öwer!“
As wej te bütte wore on min Frindin breet on promandeg näwe mej ging,
riep sej op ens on bleef pall stohn met de Hand in de Sitt
on jowde mej in’t Ohr:
„Wagg den Titt es av, lott onsen August hier es en paar Joahr märr hantiere,
dann welle wej es siehn, wat van ow Romantik noch ower blevt.
Die sall wäll total gönshen gohn!“
Wat hätt die Därn rech gehatt.
As ek en paar Joahr laater no Kapelle moß, stohn ek verschlage
vör breje Stroate on groote Hüß, dat ek bang wor, wijr te fahre.
Ek schmeet dän alde Fitz an de Gewel van dän Muußwenkel op den Tomp
on schneckelde saagskes de Stroat herop.
Äreg gärn wor ek in de Kerk gegohn, märr die wor tuw, on ek hörde,
dat sej all die Hellege van de Postamente geschmeeten hadde. Woröm?
Ek weet et ni! Ovv die op neje Hellege wachte?
Dr. Sonnenschein säj ens in Berlin: „Die Welt braucht Sockelheilige!“
In ons Kerk woren die Pilders ömmer kahl.
Märr dat in Wennekendonk gänne guje Bojem för Hellege sall sin,
hätt domet neks te dun on dat de Lüj hier met werkeldagße Kleer
ohne groot Gedrüß herömloope on guje brave Menße sin, dat glöw ek wäll.
Äwel now sin ek ratz van de Patt gekomme.
Van die groote Hüß in Kapelle wor de Köjer.
Ovv die Menße dorin now glöckeger sin as in die alde?
Ek kann et ni glöwe, on ek wor blij, dat ek Kapelle de Röck dräje koß.
An de Törfkulle sprong ek noch ens van de Fitz,
dat woren noch die alde.
Hier hatt ek lang könne setten on drömen.
Märr die Sonn wor an’t sacke on ek hatt gänn Löch an de Fitz.
Senneg fuhr ek op Hüß aan on doch doröwer no:
„Wat kann in en Menßeläwe all in en Därp geböre on wat kann enne Mann,
dän döchteg es, alles praat kriege,
öm en Därp en ander Gesech te gäwe.
In Kapelle köje siehn, wat onse Amtsdirekter dor alles ferg gebrocht hätt!“