von Anna Paris, Winnekendonk
Jann on Pitt
De Mester üt de groote Jongesscholl
Hatt völ Verdriet, et wor metonder doll.
On nett dä Jann, de grooten dommen Decke
Hatt alsoläwe toch wat üt te hecke.
Plätz met die andere de Kortegäß te lehre,
Däj hän en neje Knabböß fabrezeere.
As schillek de Mester frugg: „Wozu sind wir auf Erden?“
Stotterde Jann: „Um, um, Um dick und fett zu werden!“
De Noaber hatt et öm so vörgesaggt.
Ommöndeg hätt die ganze Klaß gelacht.
Duw platzte dann de Mester doch de Kraag.
„Nun hör mal Jann, was ich dir saag,
Du wirst niemals zu etwas Rechtem kommen,
Nimm dir ein Beispiel an dem braven Rommen,
Der wird es im Leben noch zu etwas bringen,
Er ist der fleißigste in allen Dingen!“
As Jann ach Joahr de Bank geschuurt,
On gärn on dök de Mösse nogeluurt,
Duw säje: „Ade du Scholl on ok gej Mester!“
In de Kastänienboom do flog dän Tornester.
Op ens koam för de Mester ok dän Titt,
Dat hej ütgedient, now wor et so witt.
Hän wor noch rösteg on ging völ spaziere,
Die Mösse woren all an’t quenkeliere.
Et trock öm äreg no sin Vajerstadt,
On korterhand miek hej sech op de Padd,
Seekerdat met de dampende ljserbahn.
Met Knöchte on Knättere koam sej all aan.
De jongen Titt koam öm wärr in de Senn,
Wu lange Johre wor dat now all hen?
Dat hän as jonge Kääl sin Stadt verlote.
Schwor in gedanke ging hej dör de Stroate.
Dor tössen in läj hoß en Menßeläwe,
On alles wor as frugger noch gebleewe.
Die selwe wenkelege Ströches on Gätzkes,
Met groote Hegge on sön stelle Plätzkes.
On vör dat alde Wirtshüß op den Tomp
Stohn freß gestreeke noch die grüne Pomp,
Dor üt Napoleon de Pärd hat suppe loate,
As hän op Steppe Spröng met sin Saldote
De halv befrore Hand on Füüt gedöjt,
Duw vollspors hän op Frankreck angeschnöjt.
Dat woren schlemme Tieje met Leed gesömmt,
In Freede vör de Kerk et Roathüß drömmt.
Now kiekt es aan dor vör de Dör,
En flamm nej Auto met Schofför!
Wänn sall dat nej Gespann wäll höre,
Hier an de Wirtschaft vör de Döre?
Elf Ühr schlug nätt de Kerkeklock,
Hej hing den Bibi an de Mantelstock.
Twee staaze Heere satten in den Huck
Met golde Uhrkettengs op den Buck.
Die sprongen op on gieven öm de Hand,
Die Twee die wore ratz üt Rand on Band.
„Gaw Baas, brengt ons en Fläß van owe beste Winn“
Riep Jann, enne guje Joahrgang mott et sin!
On dann noch Zigarre, die den Dechant schmockt,
Dän Heer hätt frugger ons de Box verkloppt,
Wej hadden et vanduun, et hätt ons ni geschäijt,
On wenn wej ok mäj de Scholl bejeen gekräjt!“
Now wird geprooßt, vertällt, gelacht
Wu dat ni anders wor verwacht
Van sön famos nett Drijgespann
de Mester on sin Jonges Pitt on Jann.
Dor schlugg de Klock, now wor et Titt.
„Fahrt met, Herr Lehrer, et es ni witt“,
Säj Jann, „ek laj ow op de Meddag in,
Gej mott doch min Fabrek noch siehn.“
„Aber, Jann, Fabrek, wie hast du das gemacht?“
Duw hätt dän domme Scholljong hart gelacht.
„Och“ ‚, säj hej dann, „ek häbb en guje Naas,
Nit idder kennt et Schmitte in de Glas.“
Sej schmeete sech in de Polsters on lachte.
An de Dör stohn Pitt met de Fitz te wachte.
„Komm, lieber Freund, du fahrst doch mit,
Es fährt sich schöner doch zu dritt.“
„Nee, säj de Kluuke, ek fahr met de Fitz,
Nit idder kennt et Knappe met de Pits.“
„Nun sag, was wurde eigentlich aus dir,
Ihr zwei seid gute Freunde, deucht es mir?“
„Geweß, ek dörf för Jann de Büük te führe,
Jo, sin Fabrek die mott doch gut floriere.
Märr anders sin ek ärm on brav geblewe,
Nit idder treckt et groote Los in’t Läwe.“
De Mester fiel en Thrönche in den Bart,
Hej putzte sech den Brell no Mestersart,
On säj: „Hier sieht man zum Exempel, Jann,
Was aus dem Knaben alles werden kann!“