von Willi Rommen Kevelaer

Hermanns-Gritt

Et was ja vör ne langen Tid,
giv et op de Gelder Dyck dat Wirtshüß Hermanns-Gritt,
dor kos man ömmer ja anstoacke,
dor wird noch kräftich Platt geprocke.

Dor wird man et quacke niemals satt,
met van de Kamps Pitt, en Bosche Matt,
dat wasse ja die rechtege Geselle,
om moje Döntges te vertelle.

Billard wört dor gern gespöllt,
vör märnige giv et neks schöneres op de Welt,
en spolde ene ess daneve,
dann koss gej die Käls ess mulle höre.

Sön alde Wirtshüß sinn nie meer,
de Menze heve gene Tid davör,
all de Menze motte, heze, schroape,
sej häve kaum noch Tid te schloape.