von Anna Paris, Winnekendonk
Henn Öhms Begrävnes
Gistere häwe Henn Öhm begrawe,
De Welt läj voll Sonneschinn.
Now hätte gedohn met Twale on Schlawe
Sin Siel ging in den Hemmel herin.
Et koame völ Menße van sitt on witt,
Öm te gäwe de leste Ehr.
Ek doch in min äge, wat es et doch spitt,
Hej süht et äges ni mehr.
All die Frouwlüj in de beste Lack
Met Blumme rot, wett on gäl,
De Mannslüj in de schwarte Frack
On bej Alwine den Twäl.
Et wor so voll as en Pöche met Piere,
On alles hat Well on Pläsier.
Hein Öhm wor allsoläwe för’t Fiere
Bej Zigaare, Schnaps on Bier.
„Ek häbb en Begrävnes noch liewer as Brölf“,
säj Franz, „now süht mej sech wejr,
Grades on Peter, Alexander on Tölf,
Märr me kennt de Hälv ni mehr.
Wat sin se doch allemol alt gewarre,
Sent ek in de Fremde gegohn.
Op de Nejstroat fahren Autos on Karre,
Wor frugger minnen Hoff hätt gestohn.
On op min Land stohn Blummen on Hüß,
Ek häbb der äges neks van.
Op de Kerkhoff die völ neje Krüüß,
Sej wachten op öre Mann.
Et Läwe es märr ennen Owergang,
Wej maaken et äges ons schwor!“
Hein dän vispert: „Sidd jo ni bang,
Op et Eend werd alles ons kloar.“
„Jo“, säj Anton, „Hein hätt et verstohn,
Loßläg, ohn Ärmujs Ploag, ohn Reckdooms Laaß
Es hän dör’t Läwe gegohn.
Märr Well hatt hej ömmer, dä glöckege Gaß.
Hän läwte met all de Menße in Freede
On hatt för all en hartlek Woort.
Gott gäv öm de Röß, hän es owerleede,
Sent Peter schlütt loß de Hemmelspoort!“
Lösteg gelävt on saaleg gestörwe
Hätt Öhm den Düwel de Räknung verdörwe.