von Willi Rommen Kevelaer

Härß

Goje spaziere, dann wört ow gewess,
dat werr hos Härßdag ess.
De Blaer fallen aff, de Böm worre kaal,
den Härßdag es dor, mej ess et egal.

De Wend düt dor de Stroote bloose,
wej träcke wer an die decke Hoose.
De Rägen klätzt kräftig tegen de Muur,
et es Platzregen, enn nimmer en Schuur.

Man sütt de Menze renne en lope,
gaw dün sej noch evkes dat nödigste kope,
dann get et wer flenk op Hüüs op an,
en wärme Tass Koffie, dor gett et dann dran.

In den Härß, wenn de Störm treckt öm et Hüüs,
dann es et omöndig gemütleck thüß,
man sett sich bejenn, et wört wat vertällt,
dat es dat watt de Familie bejenn ja wäll hält.