von Pit Martens, Kevelaer

Härs

Et sibbt on dröppt de lanken Dag,
de düstre Loch hengt diep heronder.
ons Hanneke es ingeneckt,
sej drömt well werr van düsend Wonder.

De Wenter luurt al üt de Strück,
et hüllt on knestert onsen Owe.
On onse Hater ströppt dört Hüß,
hän sett enns onder on enns bowe.

Den Boß lett düster dor on doot,
as woll för ömmer hän gon schloope.
Mej es, as stett den Titt hier stell,
ganz saach sin eck dordörgeloope.

Dör Weije gett et, dör et Natt,
int Bruuk es ennen Üll ant klage.
On nor et Water, nor de Niers,
hät minne Senn mej hengedrage.

Enn Dönche klengt mej an et Ohr,
noch enns hör eck de Keckförs quaake.
De Wenter äwer es ant Werk
dat groote Doojenduuk te maake.

Eok fleut enn Stöck ön gonn nor Hüß.
Drömt dann dat Hanneke noch ömmer?
Et käckt so saaleg drin on gut,
on doch so fremd bej fahlen Dömmer.

De Bläches falle – ock ons Klock
Kann Hanneke nit wacker kriege.
Se drömt för ömner öhren Droom,
so wie den Hemmel et mag füge.

So koam den Doot op sachte Teen,
ons Hanneke so schön te male.
Den Härs, hän es werr onderwegs
so männege nor Hüß te hale.