Gotts Wend weijt wor he well

Wän wor de Mann op dat füerege Päerd?
De Huwe berakten hoß ni de Aerd.
Dän Duukwäwer Saulus wor et üt Tarsus,
Hän wor met sin Lüj op de Wäg no Damaskus.

Dän neje Glow woll hej ütröje gohn,
Dat ni en Spirke dorvan blev bestohn.
Hän spejde tägen de Chreste Geff on Gall
on nohm se gefange allöwerall.

Stäven hadde se all mußdoot gemakt
Met Steen, beß hän in de Kneje gesakt.
Now ging hej wärr opnejt der tägen inn,
Gegreepe moß alles in’t Kiche herinn.

Dor troff öm enne Bletz üt de klore Loch.
Hej hörde en Stemm, dän Hengs ging hoch.
De Flanke bevde on Damp schlugg drav.
Blend fiel Saulus in de Stroategrav.

Die Stemm riep: „Saulus, woröm sije tägen mej?“
„Sidd gej et?, Heer, on wat weje va mej?“
„Gej söllt minne Naam vör Könnenge brenge,
Schwor wörd et, ow tägen de Prekel te twenge.

Üt düsende häbb ek ow ütgekiest,
Dat gej de Menße de Wäg no mej wiest!“
Now wore Füür on Flamm för den Heer,
Sin Frinde kennden öm ni mär weer.

So wird dör Herrgotts Gnad op de Wäg no Damaskus
Üt de Verfolger Saulus dän Apostel Paulus.
Hän reijste te Fuut, te Water, te Land,
Bej Rägen, bej Störmwend on Sonnenbrand.

Hän stohn op den Areopag in Athen.
Hier koam alle Wißheijt van de Welt bejeen.
Dor hiel hej een van sin groote Präke,
Worvan de Heerohmes van Dag noch spräke:

„Wat sidd gej Athener vön kluke Lüj!
Ek soag owen Tempel, duw woar ek blij.
Dän önbekennde Gott häje öm gewejt,
Dor häbb ek lang op de Stuppe geknejt,

Häbb gebäjt on gesükt öm de rechtege Wört,
De liewen Heer hätt mej Lompsack erhört.
Präzieß dän Gott well ek ow brenge,
Dän gej ni kennt, dän mej däj twenge.

Vör Damaskus hätt hej mej ütgesocht,
Dat ek sin Naam vör Könnege brocht.
On gej, ek sien et, hätt mej verwacht.
Dän Tempel hier es en wahre Pracht.

Hier welle wej bäje, hier lott ons senge,
ons Loff sall dör alle Wolken drenge!“
Sej koame met Koppels on liete sech döpe
On begoßen ör Lompegheijt afteströpe.

As Paulus de Schöpkes op den Drögen hatt,
Miek hän van neje sech op de Patt.
Wan’t et Läwe wor kort on de Welt so groot,
On öwerall woren de Menße in Not.

Hoß tweedüsend Joahr sin drower vergohn,
Dän neje Glow hätt sin Pruw bestohn.
On wänn et mäj dronder on drower gätt,
De Störm es vörbej, wänn de Wend sech lätt.

Dann warren de Segels freß gespannt,
On et Schepp fährt seker in Herrgotts Hand.