Fruggjohr

De Wenter treckt sich nouw well tröck,
de Sonn es av un tu gekomme,
de Menze sägge wat en Glöck,
et Fruggjohr hät begonne.

De Menze fülle sich befrejt,
van Schnee, en Iss, en Rägen,
de erste Blümkes zeige sich,
dat es ja enne Sägen.

De Lüj, die heve ganz andere Senn,
man kann et ja well merke,
sej gon nouw in den Hoff herin,
en fange an te härke.

De Knospe komme an de Bööm,
dat sütt man överall,
de Menze denke dat es schön,
dat es de Wenterfall.

Et Fruggjohr es die schönsten Tid,
die wej in et Johr well häve,
dat ess in et Johr de grözte Schrett,
dann kömmt dat neje Läve.