von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Fräge Blage

Fräge Blage

Die Blage sin vandaag so fräg, et is nit ütt te halde,
se make, wat se welle, jo, die Jonge met de Alde.
Son halve Pündches, näß dat sin, stracks gen se op et Ganze.
Se sin – net da en noch net dröög – ons op de Kopp am Danze.

Ek moss mijn Dochter, hondert Dag, es in de Dükskes dräje.
Wat quackten do de quoje Krott: „Dat kann ow gar necks schäje.“
Ek was – dat glööv mej – von de Söck on schomp: „Halt owe    Schnabel!“
Ment gej, die miek sech dor wat drütt, de kleine, süte Sabel?

Se träjte mej noch vor dem Buck, ek koss mej nit mer wehre,
se miek en Fuss, en plöckte mej, den ärme Vatt, de Fehre,
on lachte mej do glatt bej ütt. Hoss hatt ek mej vergete.
As Moder nit gekomme was, ek hatt se opgefrete.