von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Ennen ardegen Heer

Ennen ardegen Heer

Enne Voß woll en Hunn stähle, koß äwwer nit in den Hunder­stall komme.

Hern stellde sech vör de Fäkesleer on wachte. Et dürde nit lang, duw kom en Tütt herütt on woll in der Merge spaziere gohn.

„Töcktöcktöcktööök“, riep se, as se de Voß sog, „Sösters, dor bütte stett de Voß!“

Alles kakerde van Ängs on Sörg.

Bloß en jonge Tütt lachde on säj: „Wat en Gedöns!“ on lurden es nor bütte.

„Hau“, riep de Voß nor bowe, „wat sid gej en nette Tütt!“

Die jonge Tütt verdräjde de Oge on woß nit, hu se de Kopp soll halde, on riep in de Stall herin: „Wat hät gej bloß? Sönne netten, ardegen Heer näß dat es.“ On sej flog üt et Lock nor Bütte, präßis näwen de Voß. Die andere Hunder kräjde ver­schrecklek.

„Hau“, säj de Voß werr, „wat sid gej – en leckere Tütt … !“

Die jonge Tütt wos nit, hu se de Kopp soll halde, want de Voß hat öhr Geneck al tössen de Tänd on öhr Oge verdräjde se bloß noch enne Kehr.