von Willi Rommen Kevelaer

Enkelkender

Min Frouw en eck, wij sinn ganz stolz,
wej häve vier Enkel ütt ech gut Holz.
Die ern Dochter hätt zwee Mäches, prächteg gelonge,
die andere Dochter paar prächtige Jonges.

Denn ärne van die Jonges hät enne ägene Kopp,
ess hän gäfteg, gett hän op sinn Bruer – märneke drop,
denn hät dann nimmer völ temelde,
sörne Zweikampf gewennt de Groote selde.

Die andere twee Enkel die sinn noch völ klender,
die en ess dreej Johr, die andere noch mender,
sej spöle bejänn, gej glövt nie wie schön,
et ess ja herrleck antesien.

Wej freuen ons, dat ess ja gar keen Froage,
över ons Blaage, ja ör Blaage,
Enkelkender dat ess gewess,
vör Oma en Opa dat schönste well ess.

Wej vertelle alle Bekennde van nah en fern,
alle Enkel häve egal wej gern,
wej gon so döck wie wej könne dahenn,
dat ess ok in ons Blaage öre Senn.