Dwarsdriewereij

Heerohme koam met sin Brevier üt de Galläj. Hej woll sech en
beche vergohn on glickertitts Herrgotts nätte Wonderwält betrachte.
As hej ower de Flöthbröck ging, soag hej va Fähne enne Mann
näwen et Kläff opgohn.
Dat wor doch Jann Derk, de Klompemäker met dem Baserull aan
on den Daß öm den Hals.
Heerohme stohn stell beß Jann bej öm wor on säj:
„Sije wat quitt, Jannderk?“
„Noawend, Heerohme, säj dänn, „ek sük min Frouw!
Ek wor met de Hondskarr voll Klompe näwen de Buure gewäß.
As ek now no Hüß koam, stohn op et Vennüß enne Pott met
Kännemelk on Backefrutte drin on op de Toaffel enne alde Schenkenbott
met en Koarß Brot on en Briefke. Dor stohn drop:
„Ek häbb et now satt on sin et bej ow müj, ek gonn mej versuppe!“
Jann meende, dat hätt sej all dökker gesagg.
„Märr, Jann“, säj Heerohme, „dann goaje ok verkehrt,
gej goat joa tägen de Dreft aan.“
„Dat sall ek ow sägge“, säj Jann, „dor keent gej neks van, Heerohme,
Min Frouw eß alltit enne Dwarsdriewer gewäß, sej sall sech now
ok wäll ni geändert häwe on dövann süük ek rechteg!“