von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Die twee Piere

Die twee Piere

Twee Piere, die läje
int Gras on sej säje:
„So gett et nit wier!“

„Sech op lote pecke,
so fies lote schlecke,
worför es me Pier?“

„Int Gras legge lure
öm Hunder te fure? –
So gett et nit wier.

Et es bütte Mote,
nau es et beschlote
op Läwen on Dood.

Wej modden ons währe;
bej de Hunder öhr Färe,
bej den Hahn sinne Poot.

Wej modde wat make
on nit alleen quake.
Wej grippe nau aan!

Wej modde ons währe,
bej de Hunder öhr Färe,
bej de Poot van den Hahn!

Lott andre merr sprenge
on fliege on senge –
wej kruppe nit schlääch.
Wej kruppe nor bütte …
Gen Ängs för de Tütte!
Bej ons stett et Rääch.

On lett sech een blecke
öm ons twee te schlecke,
dat schäbbege Veeh.

Wej halden öhr Füche
dann drop op dat Tüche,
want wej sinn met twee.

Den ennen, den hängt sech,
den andren, den schlengt sech
öm den Hals on de Been.

On dann dünn wej trecke,
die Tütt mott verrecke –
on die nit alleen!“

So kropen die Piere
nor Bütte spaziere,
on dat sog en Kluck.

„Merr bloß för te schnuppe“,
riep die, „nau köj kruppe …
herinn in dem Buck!“