von Anna Paris, Winnekendonk

De Wöns

De Wöns

Diogenes kreg ens hogen Besük.
De Könneng koam kieke, wat hän so miek
on wie hän hier hüüsten in sinn Tonn.
Dorbej stond he medde vör de Sonn.

Sej keujerde lang on keujerde wiss.
Op ens säj de Könneng: „Ek mott nor Hüss.
Now köje wat wönze. Gej kriggt et gewess
on wänn et de Hälft van minn Könnengreck es.“

„Ja dann“, säj Diogenes in sinn Tonn,
„gott astebliff mej en Spier üt de Sonn!“
Bedröppt säj de Könneng teggen den Troß:
„Wänn me so gereng tefreje sin koß

Ek giev min Zepter, min Land on de Kro
märge an den Dag sofort minne Sohn
on satt op de Määrt de twedde Tonn
on liet mej beschinne van Moan on Sonn.“