von Anna Paris, Winnekendonk

De Verkoop

In Kervendonk wor enne groote Verkoop.
Van wits on sits koamen de Kööpers,
ok völ Wennekendonkse woren dor.
Dän Ütklöpper miek bej idder Deel sin Resse
on wenn et ok ennen Ärm voll alde Schlipse wor.
Alles broch hän an de Mann on de Menße moßen dök lachen.
Te prüwen on drenken giev et ok satt.
Ömmerhen wor et ok en nette Vergadereng för die Mannslüj
wäges dat et enne stellen Titt wor.
Om halv Poß schockelden de örste op Wennekendonk aan,
sej hadden sönnen kleijnen Schmätt in de Krag.
Onderwäges säj de Schmett tägen den Tömmermann:
„Et sett mej so flauw in den Buck
on Freijdags gevvt et Thüß va mi läwe ni völ op den Tand.
Solle wej es hier tägenower in’t Feld ävkes anstoake?
Dän Bur hätt ons all so dök genöjt!“
„Van min Part“, säj den Baas, „wann’t den Dag es so wie so kapott“.
As sej et Gehöch herop dräjden, koam ör dän Bommester intäge
met drij Pärd vör de Plug.
„Es den Hospes te spräke?“, froagten die Twee.
„Jo, dän es in’t Poggenhüß, dä met de Pandejaß aan dat esse!“
Die Twee hadden öm forts gefonde.
Den Zylinder hat hej op de Mehlkiß gelag on now wore an’t Pogge fange.
„Gujen Dag, Hospes”, säje sej, „trekt gej ömmer de schwarte Jaß dor bej aan?“, frogde de Schmett.
„Duw Stäkfäll“, säj den Hospes, „ek koam van de Begrävnes, ek doch, kiek es örs gaw no de Sogg, die wor an’t nessele, as ek wäggung on ek koam noch äwes terech op den Titt.
Dor läj die kleijne Mäjd op ennen Buß Stroh te schnörke,
on die Sogg hat nätt en Pökske in de Mull.
Ek riep: „Gaw Dänn, se frett et op!“
„Das ni äreg, dat mekt nex“, säj de Dänn, „dat kömmt glicks wärr tröck!“
Dörem sett ek hier on mott oppaße, märr godd no benne on säggt de Frouw,
dat sej ons asteblivv en Komm Eijer on enne guje Koffie kokt, ek komm dalek ok.“

Dat wird noch enne plasierege Meddag!
As die Twee no Hüß gunge, soage sej drij klätsnatte vör sech op twale,
die in den Dömmleng in de Kervendonkse Leij ütgekomme wore.
Sej hadden bes an de Kutte derdör motte floddere.
Hier kamme sägge, sönne Verkoop hätt wat op sech!