von Pit Martens, Kevelaer

De schinndoojen Ohme

„Hört es, Trüke, dat Gebemmel:
Gradesöhm kömmt in den Hemmel!“
„Nauw,“ säj Nell, „brengt all sin Gäld
ons den Hemmel op de Wäld!“

Lang liet Grades op sech wachte,
ers di Twee et Glöck es lachte.
Trüj on Nell – dann an sin Graff –
putzte männeg Trönchen af.

Enn Geklaag was dat on Truure,
selvs de Köster moß es luure.
Trüke docht: moarts häwe’t prast,
noch en Schöppke Erd int Gaat!

Wu dat krackt on boldert onder,
schlöppt hän ock well fas, den Donder?
Nelle gönnt den ärmen Dropp
ock wat Klütte op de Kopp.

Doch di hört genn Klütte falle,
Kann vör‘ Schreck genn Woort mer lalle:
Ohme Grad, den Bart voll Dreck,
kömmt nauw üt den Hemmel tröck.

Gradesöhm däj döck vertälle,
datt hän dor hat blieve welle.
Doch dat Lije van di Twee
Däj öm in et Graff noch weh.

Männeg Joahr noch koss hän tröste,
op den alden Dagg sech röste
Äwer öm dat Glöck van Nell
on van Trüj werd et stell.