von Anna Paris, Winnekendonk

De Rechzech

Enne Tömmermann on enne Mätzelbaas hadden te Käwele op ennen Burenhoff Ärbeijt gekreege.
De Schüür, die ärg hoch on groot warre soll, werd op enne Soterdag gerecht.
För dän Dag huffte nimmes den Ätespott met te brenge,
wan’t dän Bur hatt enne Möpp geschlacht.
Schmärges frugg gung örs alles no de Kerk, den Bur met Frouw on Blage,  de Baase met de Gesellen on Lehrjong on ok de Noabere.
Dat wor so Tex on ek mott sägge, enne gujen Tex.
Ni ömsöns hitt et: An Herrgotts Sägen es alles gelägen.
Wenn dütt van Dag noch en Meß läse loate vör’t Rechte?

Now ging et met enne fullen Iwer an de Äebeijt.
Alles klappte famos on ok et Wär wor metgeschlon. Betitts wore sej fereg.
Gaw an de Pomp en Spierke gewasse,
met de Fengers ävvkes dor de Hör gekämmt on duw satte sej sech op de Schüürdäl achter de Toffels.

Opdrage däjen de noabere Dännes on ok inschödde.
Dat Äte wor däfteg on schmiek ommöndeg läkker.
Burenn on Kökemäjd koße gut kouke on wirden döchteg geprese.
Now ging dat Prüwen aan.
De Lehrjong hat ennen Träckkaas metgebrocht on Nölleke spöllde, wat drin satt. Dor gung et her: Kärp sinnen Oß, dä schmokt Sigare Erdemutz on Kautabak on so wiejr… Schiddewitt säj Schereschlipp … schiddewitt säj Kajche,
Kajche hatt en Kneppmötz op, Kneppmötz hatt en Gajche … o. s. w.
Sej songen on danzten on hadden all groote Well.
Met idder Baas danzte de Burenn enne Polka met söwe Schrett
Dä Schmett, dä Schmett, dä nemmt sin Mäche met…
De Schweet dröppte van de Köpp on den Dors wor groot.
Märr alles hört enne Kier op on sej dochten an’t no Hüß gohn.
Met enne decke Schmätt fuhre sej göderin, de jonge Klante vörop, de Baase achterno.
As sej an Tellers Wej wore, sprongen de Baase av on riepen de Jonges, die gönshen fuhre noch no: „Pitt, Gerd on Nöll, sidd doch versechteg, süje dor op de Stroat die decke Eijkenbööm ni legge?“
Sei hörden noch: „Wäll te röste, et gätt as en Döppke!“
„Wat sin et doch Blage, sej koßen Hals on Näck bräke,
häje gesiehn, dat minne Nöll no de Rechpräk met de Fusselfläß ower de Nold liep, die Rotznöse sin all egal!“
Sej schompe ör best noch op de Holthouwers, die dees decke Bööm dwars öwer de Stroat hadde legge loate.
Van Ärmuj moße sej de Fitz märr idderkier öwer die Bööm böre.  Dä Mätzelbaas wor dat gaw müj on nohm de Fitz op de Pockel. An Spanskoat gung et wärr bäter, märr van den Heggeläjer beß an’t Hellegenhüske wor et ägeste Mallör.
Sej nohmen örs de Kapp av on dankten de Mojer Gottes
met Kind op de Schlöpp dorför, dat noch alles gut gegohn hat. Sej weßten sech noch enns de Schweet av on dann ging et op Hüß aan.
Tömmermanns Näll wor all lang an’t wachten op Vat.
Sej satt rechop int Bett on lüsterde.
„Märr, rammelde dor ni jemmes an de Ächterdör?
Ovv Vat et Schlötellock ni fende kann?“
Gaw sprong Näll üt Bett in de Schloffe on koß noch nätt höre,  dat Vajer in sin äge an’t prömmele wor: „Now häbbe sej mej poddome noch dat Schlötellock gestohle!“
Näll sußte gaw an de Dör on miek Vat loß.
Dor stohn öre Vat nattgeschwett on müj as en Mäj.

As now Vat dat van die decke Bööm vertälde,  die dwars öwer de Stroat läje, meende Näll: „Och Vat, dat wor jo de Scheem, et eß jo mondkloar!“
„Va wäges Scheem“, säj Vat, „et eß, as ek sägg, godd asteblivv kieke!“
„Och Vat, godd märr gaw no Bett, dat gej in de Röst kommt.“
Hej läj noch gen Verl-Üür, duw wor hän an’t schnörke,
as wenn hej all die decke Eijkenbööm enkelt kapott sage moß.
„Nee, nee“ säj Näll on moß gremlache, „Die Mannslüj sin doch en Volk. Es de Fussel in de Mann, es de Wiesheijt in de Kann!“