von Pit Martens, Kevelaer

De kopere Kätel

Ek ging es bej minn Tant
enn Köppke Koffi drenke,
on sänn de Kätel noch
von öhren Owe blenke.

Dän hät nauw in minn Hüß
enn ganz besönder Plätzke,
on lacht mej ömmer aan
in dat gebräjde Mötzke.

De Kätel flött on sengt
noch ömmer dör minn Daage.
Ek lot mej van sinn Stroof
dört ganze Läwe drage.