von Anna Paris, Winnekendonk
De drij Hälde
Twee Handlangers on enne Mätzelbaas
Schwätzten in de Herberg van ör groote Kraaß,
Die sej vertien-achtien in Rußland beweese,
Onder Hindenburg, dän sej döchteg gepreese.
Dän Dors wor groot on de Fussel kuhl,
Dröm dronke sej ok enne groote Puhl.
Op ens fiel der enne onder de Bank.
„Now kiek es“, säj Kriß, „dä Menß werd ons krank,
Wej motten der schillek met op Mojer an!“
„Präzieß“, säj den Baas, „märr dat es genne Plan.“
Sej nohmen öm tössen öre Beije
On däje öm op Hüß an leije.
Onderwäges mosse sej äwes röste
On öwerlägge, wie sej Mojer tröste.
T-Hüß läje sej öm saagskes vör de Dör,
Märr Mojer hat en apart finn Gehör.
„Sej riep: „Lott dä Suppsack dor märr legge!“
Die Frinde wollen ok noch wat segge.
„Wat sölle wej now met dän ärmen Dropp?“
„Waggt märr, ek haal enne Veßeel üt Schopp,
Dor sall ek öm äwes met traktiere!“
Die Hälde ginge gaw retiriere
Noch gawer, as de Ruß in de Masure liep,
Sej hadde genn Loff mär in de Piep,
On liete sech jage för sönne Schmehl
Van en quat Frommes met enne Veßeel.
As sej t’hüß vör de Dör diep Ojem geschöppt,
De Mätzelbaas keek ärg bedröppt,
Säj Kriß: „Sön Regementer en Stöck ow watt,
Dann hadde wej de Krigg gewonne gehatt!“