von Willi Rommen Kevelaer

De Dondert

Dörr grüne Weije enn dör Land,
treckt de Dondert ja sinn Band,
in die Weije kieckt mess tuw,
städ so märnege gesonde Kuhw.

Van denn andere Kant, dat ess niet verkehrt,
ston ock mächtech schöne Perd,
in de Dondert-weije wäst völ Grass,
dat meckt ja all die Diere Spaß.

Ston eck an de Dondert, en denk öm Johre tröck,
denk eck an ons Jugend, dat wass en Glöck,
an de Dondert spölde wej jeden Daag,
völ gebouwt en geärbeit mieck ons Spaß.

Dämm wierde gebaut en Waterrähr,
et ging dor ömmer omöndig her,
doch koam eck nar Hüss, ons Mutt was platt,
eck wass in de Dondert gefalle en was seicknatt.

Ons Mutt däj dann omöndig mulle,
eck verstond äwer sej gouw in te lulle,
van Dag spöle de Blaage dor niet meer,
bej ör mot van Dag enne Computer heer.

Wie wej spölde, dat kerne die nitt,
wenn wej ör dat vertälle, dat fende sej Schitt,
Computer, Technick en Nintendo,
dat meckt van Dag die Blaage froh.