von Anna Paris, Winnekendonk

De Brümströstung
(Dat wor in Wennekendonk 1941)

Sej hadden döchteg den Brüm getröst.
Piche on Griche woren now in de Röst.
Tesame gohn now Stadt on Land,
Enne Börger giev en Burenn de Hand.

Et schmärges öm fif ginge die letzten no Hüß
Met völ Spektakel on heel groot Gedrüß.
Enne Klant wor dorbej met en fals Gebett,
On wie dat metonder sön Mannslüj gett,

Dat Drenke woll sech wäll ni verdrage,
Enne Menß hätt noch lang gänne Poggemage.
In’t Blummenhöfke vör de Dör,
Passierde Grades dat groote Malör.

Verlechterd on kibbeg ging hän no Bett,
In den Dusel doch’e ni an sin Gebett.
Märr anderdags schmärges duw wor der wat loß,
„Stina, wor hätt gej min Tand doch bloß,

Alltitt sett gej in min Trecke te schummele
On an min Sakes heröm te fummele!“
De Söster keek op on sej woß nörges van.
Now fing dat Renne on Süüke forts an.

Van Hüß no dem Brüm, van dem Brüm no Hüß.
Ärm Grades, dän sükte on liep as ni wiß.
An de Portewägg soag hej Gottfried stohn,
Dän woll sech nätt en beche vergohn.

„Gottfried“, riep Grades, „et es te geck,
Ek kann ni märr bitte Brot on Speck,
Ni Mettwors, Bömmek on Schwardemage,
On dat koß ek ömmer so gut verdrage.

Min guje Tand, ek sin se ratts quitt.“
Gottfried lachte öm hartlek wat üt.
On wijer liep Grad on keek vör de Grond.
O je, wenn ek now min Tand märr fond.

As hej den derde Keer herütt wor geweß,
Streek Henn Öhm nätt de Kuw ower den Bleß.
„Henn Öhm“, riep Grades, „dor es wat gebört.“
„Ek glöw“, säj Henn Öhm „ek häbb wat gehört.

Godd märr es vör in et Höffke kieke!“
Märr duw haje motte siehn, wat die Ooge mieke.
Dor läje die Tand now stell te röste
In et Owerbliefsel van’t nätte Brümströste.

Sej souge ni ärg appetitlek üt,
Märr Grades däj se sech gaw in de Schnütt,
Dat hitt, hej hiel se örs onder de Kran,
On säj: „Wat es dat Suppen enne Wahn.

Ek kann mej mäj äges nimmer verstohn,
Me soll doch liewer in’t Klöster gohn.
Ek well et mej es gut öwerlegge
On es höre, wat die andere segge!“

Dor es et beß now dann bej geblewe,
Et wor Grades ok noch te nätt in’t Läwe.
Hej hätt ok mehr Glöck as sin Schwoager gehatt.
Dän wor ok es ens ganz ommöndeg satt,

On wäges dat hej sech vör andere scheniert,
Hat hej Kotzebus Werke in den Oowe studiert.
Dän Oowe wor aan, dann köje ow denke,
Dovan gohn de beste Tand ower de Klenke.

Et schmärges säj de Köterenn tägen den Baas:
„On et End van alles es en Stöffken Aaß.“