von Anna Paris, Winnekendonk

De Bekehrungsreijs

In de 80teger Johre koam enne neje Kaplon no Wennekendonk, enne schmalen iwergen Heer, freß geweijht te Mönster. Sin Tante hat hän metgebrocht as Hüßhälster. De Kaplonej lätt hier faß an de Kerk met enne grooten Hoff achter et Hüß. Et gefiel ör beije garr ärg gut in Wennekendonk. De Menße woren brav on christlek, ginge gut no de Kerk on ärbeide kibbeg. De Bure brochten döchtege Höttspött, en Stöck Balkenbreij wor dök grödder as de Karmenad. Tante moß marr broje. Dörm röckten et an de Kerk ömmer no süüten Olli.

Op ens hat Heerohme wat te höre gekreege, dat in Aldewette en Frouw wohnde, die dökker ni in de Kerkging, Dat liet öm genn Röß, hän besproak sech met Pastor Georgi. Märr dän koß et Gremmlache sech ni verknippe, want hej kennde sin Schöppkes gut. Hej weeß de neje Kaplon de Wäg.

Daleg ging dän op de Wetteßen Boß aan. Ower de Bröck on dann lenker Hand an de decke Büüken herin ömmer dat Päche no.

Märr wat wor dat nett in den Boß, die Möskes flötten öm de Wett, on et röckte öwerall so lekker on freß. Dat jonge Grün an Bööm on Strück wor met gänn Penn te beschriewe. De Flöth trock as selver Band dör de Bände on et Water wor so kloar as en Klönche. Keckförs quakten in’t Lüß, de Schwälve flogen op on neer, want sej fonden hier alles, wat sej brukten.

Va Fähne weeß de Kerktorn näß enne lanke spetze Fenger no den Hemmel. Dor läj Wennekendonk, en süver Därp, rondöm van Böß ömsömmt. Koß et dann noch örges netter sin? Ganz in Andacht stohn Heeroome on koß ni begrippe, dat hier Menße wonde, die ni in de Kerk ginge. Dat woll öm ni in de Kopp. In’t Wijergohn prakesierden hej et sech en bechen üt, wu hej et die Frouw wäll sägge woll. Märr dat weeß sech all van äges. Enne Fex blöckte, now moß hän hoß dor sin. Rechteg, as hej üt die Finndännen herütkoam, laj ennen alde Koat vör öm in de Meddagssonn te drööme, et Hoffpörtge stohn loß.

Mechel hatt nätt in den Boß Holt gesprockelt, öm et Vennüß aan te stoake. Sej schmeet de griese Schloppschortel av, streek de Hör onder et Koppschlätt glick on däj de Ketteng van de Dör. „ Gujen Dag, Heerohme“ , säj Mechel, „dat es nett van ow, dat gej me ärme Wetfrouw ok es besüüke kommt!“ „Guten Tag, liebe Frau“, säj de Kaplon, „Sie kennen mich sicher nicht von der Kirche her?“ Dat säj hej, om ör op den Tand te fühle. „Nee“, säj Mechel, „dat nit, märr komm, godd der sette. Ek schött gaw en Köppke Koffij op!“

In den Huck näwen et Vennüß stohn ennen alde Proß met en gebreijt Kössen drin. Dorop läj ennen decke Kater te schnorre äwer lälk an’t verhöre. „Stott gej es op Miß“, säj Mechel, „lott Heeroome dor es gohn sette, godd gej märr no achtere muuse. Astebliv, Heerohme, godd der sette.”

Dän keek örs op dat Kösse, dann op sin laakeße Box,
bläjde de Kläpp van de Pandejaß üteen on ging der sette. Mechel kreeg twee Köppkes on Schölches üt de glasere Kaß in den Tomp, däj Heerohme en Klönche in de Koffie on duw koame sej in de Köjerasie.

„Hatten Sie mich noch nicht in der Kirche gesehen?“, begoß de Kaplon. „Nee“, säj Mechel, „de läste Sonndag moß ek no den Bur, dän op de gönne Kant van’t Flöth wohnt, gohn melke, dat sin sön guje Lüj. Wenn ek neks för min Blage te äten häbb, knöpp ek en Bettlaake an enne Bohnestaak on sett dän an’t Kläff. Et düürt gar ni lang, dann kommen die met enne groote Körv voll Ätwarej heröwer met den Aak. Wenn now et Sonndags de Fahn van gönne Kant stätt, dann weet ek, dat ek melke mott. Ek meen, dat es doch wäll min Plech, dat ek ör tägen help, wenn die in de Knipp sette!“

„Alles gut und schön liebe Frau und auch lobenswert, aber Sie wollen doch gewiß in den Himmel kommen?“

„Dat häbb ek stärk drin“, säj Mechel, „on ek houp ok, dat ek drin komm, wan’t hier häbb ek allsoläwe Oosel gehatt.“

„Jo“, meende Heerohme, „in den Hemmel gevt et Rißepapp met selvere Läpels!“

Märr dat hat hej bäter geschweege. Duw wird Mechel kibbeg. „Wat“, riep sej, „Rißepapp, sin in den Hemmel dann ok noch Kuw? Dann sall ek dor ok wäll motte melke, wa? Allsoläwe es mej dat op de Kopp gedröppt. Van Blag av aan häbb ek motte melke. Ek weet, wat et hitt, wenn bej Sommerdag de Fliege on de schäle Däse de Kuw kasteje on die Kuw met de schmärge Stärt ennen öm de Kopp schlonn. Wenn in den Hemmel ok Kuw sin, dank ek dorför. In den Hemmel well ek min Röß häwe.“

Dor bleev sej bej, on Heerohme ging ärg bedröppt op Hüß aan, hej hatt et so gut gemeent, on so schämmel wor et ütgefalle. Die heele Welt hat sech met enne Schlag verändert. Hän soag de Eijkaters ni van ennen Topp no de anderen sprenge, hörden ok ni de Beijkes on Hummele in den blöjede Missekattestruck. Hej wor an’t nodenke, dat et Läwe schwor on voll Tägesput es.

Om op andere Gedanke te komme, miek hej et Brevier loß.
Sieje wäll, dor stohn nätt: Von der Morgenwache bis zur Nacht soll Israel auf den Herrn hoffen. Jo, hoapen on bäje!

De liewen Heer hiel sin allmachtege Hand öwer de heele Welt on kneep ok wäll en Ögsken tuw, wenn en ärme Wetfrouw plätz in de Kerk no de Kuwstall ging. Sej däj et geweß ni vör Pläsier.

On blijgemut ging Heerohme op Hüß aan, de Klock lüjde nett Hellegoawend, as hej et Hoffpörtge loß miek. Tante wor den Engel des Heeren an’t bäje, dann woll sej ni gestört sin. Dörm ging hej solang in’t Sommerhüske sette on doch öwer alles no, wat den Dag gebrocht hatt on dankte de liewen Heer dorför. Dann bäjde hej noch en Tinche van de Rosenkranz för die Frouw in den Boß, die äges so wänneg Titt dorför hatt.