von Jupp Tenhaef, Kevelaer

Bütte Mote

Bütte Mote

Die alde Tütt Töcktöcktöcktöök,
hatt et omöndeg in de Knöök.
Sej koß koom lope, kaue, kratze,
dat flötte van et Dack de Spatze.

Nätt op die Spatze hatt sejt drop,
die froten öhr et Fräten op,
dat in de Lööp bloß för öhr stond –
sey was dorvan al hoß gesond.

Die Spatze, die dat ärg gut wosse,
dat Stähle nit merr lote kosse. –
Die Tütt schomp, dat ek Fäken bävde
as die so op öhr Köste lävde:

„Et es toch well wat bütte Mote,
mej in minn Bölt nit fräte lote.
Dat Pack gehörrt kapottgehaue –
en kranke Tütt et Äte klaue!“

Wat riepen duw die fregge Spatze? –
„Gej alde Härk, gott gej merr kratze!“