von Anna Paris, Winnekendonk
Buckpinn
Et wor in de Garstenbout 1945, as de Engländer ons dän Brotkörv ömmer högger hinge.
Wej satten öm Halvpooß an de Koffetoffel.
Dormet et Mäjsbrot bäter schlijde, hatt ek gaw wat Appeleprött gekockt.
Dor koam Josep, enne guje Frind van min Brür.
Hän wor schrecklik an’t lamentiere, schuurde sech den Buck, fiel op den örsten besten Stuhl on riep:
„Gaw, gaw Gottfried enne Fussel, anders gonn ek noch kapott. Wej sin op et Gelderland an’t mäje, Min Söster hätt Garstenbrot gebacke on brocht ons de Koffie no’t Feld.
Gänn Wonder, dat die Jödden dat Brot ni lößten,
on dörm noch söwe Körwe öwerhiele.
Van die Feß häje va me Läwe neks höre sägge.
Gottfried stuckte völlspors no de Kelder on brocht en Fläß Rübeschnaps.
As Josep en paar Römerkes geprüwt hatt, versatt et sech en beche,
on duw worl sej forts an’t Gecksuuse.
Bej all den Oosel wor et enne pläsieregen Titt!
De Menße wore met wänneg tefreje
on nimmes huffde ower Hartkloppe te kärme.