von Jupp Tenhaef, Kevelaer

An de Latt

An de Latt

Puul, den deet so ärg gäärn prüve on hen was ok döckers satt. Dat was nit so schlemm, vööl schlemmer: Hen satt alles an de Latt. Bej so mänegen Hospes hatt hen – so gesagt – de Kond voll Schöld, on so was et gar geen Wonder: Vööl verloren de Geduld.

Ennen Hospes passte sonndags Puul es vör de Hüsdör af: „Kerl, bej mej do stond noch ömmer …“ – Puul keek wiss en deijt ganz baff  – „sestien Bier on dirteg Körnches.“

„Wat?“ säjt Puul, „säg, is det wohr?“

„Blixem, jo! Ek wull ow frage, wann mak gej die Saak ens klar?“

 „Sestien Bier on dirteg Körnches ston bej ow noch? Sönne Spitt! Hospes, weijt gej wat? Et beste is  – supp die dann merr äges üt!“